vaak vlamt rood ik ben al een tijdje vergeten de stenen te raken hun krachten te voelen verhalen te horen over hoe zij ooit werden geboren ook hier delen zij ongewild in de spanning van leven al zijn zij verstild in bewegen waar steen en glas versmelten kleuren lijnen het intense lijden aan elkaar vaak vlamt rood de nood van te veel energie geeft daar haar pijnen bloot in variaties blauw snijdt heldere kou uit ijstijden ons tegemoet groen noorderlicht is gestift in brekend zicht scherft zijn dansende groet ik hoor het zachte fluisteren onder mijn warme handen wij hebben elkaar gevonden hun elementaire bronnen zullen eeuwigheid branden wil melker 10/10/2017