Ik ben zo bang,
Ergens weet ik dat ik ernaar verlang.
Maar waarom is er iets in mijn hoofd,
Iets wat nooit dooft.
Ik mag dat niet eten,
De smaak gewoon vergeten.
Er aan denken is al fout,
Je voelt zo vertrouwd.
Maanden stond je me bij,
Je was de enigste die gaf om mij.
Je gaf me een goed gevoel,
Dichter en dichter kwam ik bij jou doel.
Maar je bleef het verlagen,
Ik luisterde alle dagen.
Maar wat ga je ooit teruggeven?
Een gelukkig leven?
Een keer tevreden kunnen zijn?
Een dag zonder pijn?
De littekens zal ik blijven zien,
Is dit wat ik verdien?
Ik zal nooit echt tevreden kunnen leven,
En om mijn eigen lichaam geven...
Britt