het vertegrijs ik zag het vertegrijs langzaam witten lengte krijgen door hun hoge muts waar eerst geruis een mompelend karakter had kregen klinkers vocaal de overhand in licht vibreren het schuifelen had eindelijk een slepend gaand ritme gekregen waar voeten kilometers vreten hun toortsen waarvan de vlammen mantra’s flakkerden in tegenwind schoven als vurig lint voorbij af en toe weerkaatsten blikken een stukje communicatie flikkerend in tegenlicht naar mij nog is de massa anoniem gebleven verpakt in strakwitte eenvormigheid hun impact is afschrikwekkend stil gebleken wil melker 13/10/2018