zacht ontwakende kleuren vervloeien als sluierstof in het nog ongetekend beeld tot bestaan op zwart papier over woestijnen door schaduw lijnen van zand en van licht dat verder zo breekbaar is als nevels bijna transparant over de echo's van zon terwijl heel langzaam een hemel openschuift alsof alles voor even met dit ogenblik hier en nu vervaagt en verdwijnt waardoor liefde alleen maar de beelden wil laten ontstaan om samen zijn tot herinnering te volmaken blijf je na deze woorden en stil verbondenheid voelend en rakend ontraadselen door de emoties die wij er met elkaar aangeven