Gewoon gewoon Zo deed ze de afwas eerst het glas dan het porselein zo moest het zijn het was een ritueel doch betekende haar veel met het bestek op ’t eind hield ze zich overeind ze hield van haar vele rituelen die klonken als bevelen ze deed ook alles achter de hand vandaar, alles was netjes aan de kant en dan was ze fier ze werd honderdenvier stierf op haar gemak, van de hak op de tak met op haar gezicht, een lach die ogen uitstak