Er zijn soms van die momenten
dan voel ik mij echt alleen.
Zelfs al ben ik in een grote groep
met heel veel mensen om mij heen.
Dan kruip ik in een hoekje
En probeer ik te verdwijnen.
Dan wil ik onzichtbaar zijn
Zodat niemand mij ziet wegkwijnen.
Ook al loop ik de hele tijd
vlot en vrolijk in het rond.
Het is vaak met een traan in mijn ogen,
maar een glimlach rond mijn mond.
Soms wil ik gewoon verdwijnen,
voor even of voor altijd.
Gewoon om weg te vluchten,
van de realiteit.