Hier is het einde van jou, en tijd.
Hier eindigt de droom, waarachter,
de dag van vandaag begint, waarachtig,
als elke dag. Toch niet alledaags,
want dit is de laatste. Dit was.
Het doodlopend steegje sterft.
Eindelijk. En baant weg,
voor een expresweg. Per ongeluk,
of niet. Hier laat ik je staan,
voor nimmer en nooit. Maar toch.
Hier spiegel ik me de laatste keer,
in jouw ogen, en verlies mijn geloof.
Hier overstem ik de langdurige stilte,
waarin ik luisterde naar jou.
Hier spreken de lippen, die wouden kussen.
Ik laat de toekomst achter me,
ongekend bij jou. Ik laat je achter,
of jij mij. Hier sterven wij. Jij noch ik.
Hier spreek ik met twee woorden en meer.
Hier eindigt de droom, en begint de dag.