Ik droog mijn tranen
Ik trek mijn lach aan
en baan mij een weg langs
weggeworpen dromen en
stukgeslagen illusies
Niemand ziet me
verdwaald in het labyrint van
doodgehoopte toekomstdromen
uit het verleden.
"Zou ik zodanig
als onaantrekkelijk worden
beschouwd door het andere geslacht
als gevolg van mijn
eigen gecreeerde rampe stamp shit
dat ik wegrot in de
overgebleven blubberzooi"
niemand hoort mij
zelfs ik zelf niet
het onbegrensde van wat komt
gekneveld met luchtkastelen
van wat was of zou zijn.
vol pijn en egoisme
meer pijn, te hoge horden
Moeder, ik zou graag zijn
wat ik nooit meer kan worden
Mijn reflectie schokt me
trekt me de diepte in
hart stopt met pompen
bloed stolt. Nieuw begin.
Voor de spiegel maak
ik mijn bleke gezicht op
mijn wenkbrauwen staan vragend
het moet maar zo
Vergeten. Verdwalen. Verdansen.
Tot de dag verschijnt.
de narcissussen bloeien weer mooi op
dit jaar. zoals altijd.