Een traan vloeit over haar wang
terwijl ze naar de sterren kijkt
ze wacht een tijdje, uiteindelijk heel lang
voor ze met haar hand de hemel rijkt
Een glimlach verschijnt
toch is er iets mis
iedere ster verdwijnt
ze weet niet meer waar ze is
Een hevige koude wind waait in haar gezicht
waardoor ze dromen gaat
uiteindelijk ziet ze het heldere licht
terwijl ze niet meer op haar voeten staat
Een poort gaat langzaam open
zij draait zich even om, waar ze enkel de wolken ziet
en nee, zij gaat niet lopen
maar denkt even aan de mensen die ze net verliet
Een nagedachtenis aan zij die om haar geven
dat ze nog door haar lichaam voelde stromen
maar uiteindelijk kwam die droom tot leven
en bleef ze echter verder dromen
Ze haalde het einde van de dag niet
maar gelukkig is ze toen gegaan
ze had even geen pijn, geen verdriet
omdat ze wist dat ze in ons hart bleef voortbestaan
Zo denk ik over hoe Klaartje is gestorven
om zelf niet echt verdrietig te zijn
de roos haar blaadjes zijn in hun slaap bedorven
ze vielen af en hadden geen pijn
Daarom weet ik dat ze nu gelukkig verder leeft
en haar blaadjes groeien ooit wel weer
wie de liefde in zijn/haar hart heeft
voelt de overledenen meer dan één keer