einde van de weg
ik loop alleen en het is stil
ik twijfel aan mezelf of ik verder wil
ik loop op een donkere weg
een weg zonder licht
een weg vol met hobbels en kuilen
een weg met weinig zicht
iedere keer val ik weer
en iedere keer moet ik weer huilen
maar ik hou het vizier op het eind gericht
daar zie ik vrienden dansen in het felle licht
daar wordt gefeest
daar zullen ze mij er van overtuigen
dat daar niet wordt gevreesd
daar is fijn
daar zijn geen zorgen
daar voelt iedereen zich geborgen
daar kennen ze geen hartepijn
daar is vreugde en blijdschap
daar wil ik ook bij horen
daar is kameraadschap
daar zal ik me voelen als herboren
ik twijfel aan mezelf of ik verder wil
ik loop op een donkere weg
een weg zonder licht
een weg vol met hobbels en kuilen
een weg met weinig zicht
iedere keer val ik weer
en iedere keer moet ik weer huilen
maar ik hou het vizier op het eind gericht
daar zie ik vrienden dansen in het felle licht
daar wordt gefeest
daar zullen ze mij er van overtuigen
dat daar niet wordt gevreesd
daar is fijn
daar zijn geen zorgen
daar voelt iedereen zich geborgen
daar kennen ze geen hartepijn
daar is vreugde en blijdschap
daar wil ik ook bij horen
daar is kameraadschap
daar zal ik me voelen als herboren
Reacties op dit gedicht
| mc: | Woensdag, juli 10, 2002 10:11 |
| Zons verduistering duurt niet eeuwig.... het wordt weer licht..vast eerder dan je nu denkt.... keep on walking... je komt er wel ;-) |
|
| dominique top: | Donderdag, juli 04, 2002 11:07 |
| wow, dies echt mooi.. Zo uit je mouw geschud? Damn.. | |
