We stonden voor de kerk,
als afgevaardigden van de vzw,
om het kind een laatste groet te brengen.
De naaste familie en intieme vrienden,
waren met verdriet geladen,
toen de kist werd binnen gebracht.
Het afscheidslied speelde zijn laatste tonen,
toen de witte kist naar buiten werd gedragen
en de familie in de rij stond.
De ouders haalden moeizaam,
een glimlach op hun gezicht,
toen ik hun de hand gaf.
Mijn woorden stokten in mijn keel,
als of ze huisarrest hadden gekregen
om naar hun oren te gaan.
Maar hun moeizame glimlach
was als een geschenk voor me
dat ze het verstonden.
Met een bagage van oude pijnen
ging ik weer verder met de elite
en liet mijn tranen de vrije loop.
Gelukkig stond mijn geliefde,
thuis klaar met haar telefoon
om me te steunen in deze donkere tijd.
Toen ik haar bedankte voor haar warme woorden
zei ze me "Vrienden hoeven elkaar niet te bedanken,
omdat jij dat voor mij ook zou doen."
Liefjes, ik hou van jullie...