Het plein in de stad is rustiger dan ooit
De zon lokt de toeristen naar de zee
Zo delen we een tafel met zijn twee
En is de wereld om ons heen haast zeldzaam stil
Jouw glimlach bijt venijnig in mijn hart
Verbitterd tuur ik in jouw blije ogen
Nog even en ik moet de mijne drogen
Ik blijf mezelf vertellen dat dit is wat ik wil
Het stralen van de zon mengt met het jouwe
Je zoent me en je kijkt me lachend aan
...twijfels...
Waar haalde ik die belachelijkheid vandaan
Jou te verlaten als ik zoveel van je hou
Ik zou je gaan vertellen dat ik ga
Maar god wat ben je diep in mij geworteld
Op deze plek hebben wij ooit eens getorteld
De herinnering eraan is zo vertrouwt...