De kinderen zijn buiten bij zonsondergang nog aan het spelen.
terwijl ik al in bed lig om te slapen.
Ze maken veel plezier en zijn met velen,
en ondertussen voel ik me eenzaam en verlaten.
De zomer in vol ornaat voel ik niet aan als zonneschijn,
ook al is de hemel zo blauw en zonder één enkele wolk.
Ik blijf altoos maar voelen, die intense vernietigende pijn,
precies alsof ik aanhoudend gestoken wordt met een dolk.
Buiten is het mooi weer en kinderen lachen blij,
je hoort ze genieten van de zachte koele wind.
In bed voel ik me ook niet thuis en daarbuiten hoor ik ook niet bij,
ik wou dat ik terug kon voelen zoals een kind.
Het is niet altijd zonneschijn wanneer de zon schijnt
van binnen is het storm en heerst er een koud front.
Het is er donker zonder dat er ergens een lichtje schijnt,
ik voel me ongelukkig en zeker niet gezond.
Ik moet er elke dag meer en meer onder lijden.
Niet de kinderen, maar de grote mensen,
zijn mij om mijn problemen gaan mijden,
terwijl ze mij het beste toewensen.
Maar blijkbaar mag ik niet meegenieten van het zomerweer,
"volwassenen" hebben mij te fel pijn gedaan.
En dit telkens keer op keer.
Ik wil nu enkel nog voor goed slapen gaan.
Maar als ik ooit terug mijzelf mag zijn,
dan speel ik ook buiten met de kinderen.
Met volle teugen in de schitterende zonneschijn,
en ik hoop dat niemand mij meer zal hinderen.
En ook al is mijn vraag maar klein,
laat mij alsjeblief toch mezelf zijn.
Zo kan ik misschien ooit genezen, oh zo rein,
en is dat dan niet pas echt fijn?
Warme groetjes aan iedereen,