Vuurtoren (1)
als een grenspaal
tussen land en water
altijd eenzaam op het einde
van de brug wuift zijn witte lijf
zijn zwarte hoed
als iemands stok en staf
hoog in de lucht
in eeuwige pose
stuurt het vuur
het licht
voor de thuisloze
tussen land en water
altijd eenzaam op het einde
van de brug wuift zijn witte lijf
zijn zwarte hoed
als iemands stok en staf
hoog in de lucht
in eeuwige pose
stuurt het vuur
het licht
voor de thuisloze
Reacties op dit gedicht
| Hanneke Eirinn: | Maandag, juni 24, 2002 23:49 |
| mooi..een ieder heeft z'n eigen vuurtoren..nodig iig.. :) | |
| charly: | Zondag, juni 23, 2002 22:41 |
| magnifiek, | |
| Evi: | Zondag, juni 23, 2002 10:55 |
| Prachtig! En hij heeft ook nog een fuctie :D. k*s en liefs Evi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Theo H. A. Slachmuylders | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 23 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||