een vriendelijk tikje tegen mijn voorhoofd,
wat zich vervolgens brutaal door mijn huid scheurt,
recht zonder twijfel door mijn schedelpan boort.
de knal was toch een écht voorteken
en het magische vuur gaf de eindbestemming aan
ik voel de splinters van het bot priemen
mijn hele leven flitst nu voorbij
gutsend spettert het hersenvocht het bloed achterna
woest nestel jij je in mijn brein,
wentelt rond in alles wat ik was
je massieve kracht worstelt echter niet
maar ploft ongestoord in mijn stam
nooit gedacht dat zoiets kleins,
zo'n rotding, mijn redding zou kunnen zijn
maar tot ik je pijn kon proeven
wist ik niet hoefel ik van je kon houden
jij maakte waar wat niemand anders kon
jij nam de pijn weg en bracht rust
je geeft geen sikkepit om mij
maar je maakte me tenminste even blij
in de ogen van de meesten heb jij verwoest
maar in die van mij heb jij gerechtigheid gebracht
ik zal je daar letterlijk eeuwig dankbaar zijn
bedankt mijn lieve loden bol