Duisternis omsingeld me....
Ik ben verloren....
Daar kijken ze....
Alsof ze zijn herboren.....
Ik vind het eng ik wil hier weg.....
Maar jah...ik heb pech....
Ze komen dichter en dichterbij......
En ze kijken naar mij.....
IK voel me niet meer vrij.....
Ze jagen me de stuipen op het lijf....
...dan valt het aan....
Ze verscheuren mij....
Ik schreeuw het uit van de pijn!
En zij kijken allemaal blij....
Zij vinden het fijn!
Langzaam voel ik mijn bewustzijn wegvagen....
Zoals we daar op de grond lagen....
Ik lag op sterven...
Dodelijk gewond......
Ik lag tussen de scherven....
Daar op de grond..........
ehmm.....
ik weet niet zo goed wat ik hier op moet zeggen behalve dan dat het een prachtig gedicht is,zielig maar prachtig,echt fantastisch
love ya marsje