ik wist het, het moment zou komen,
wakker wordend uit mijn dromen, voel ik de ochtendzon
dan bedenk ik me hoe alles een tijd geleden nog begon
en nu, nu verscheen die weggewenste morgen, nog een dag, nog meer, eindeloze zorgen, keer op keer.
ik wenste hem weg, maar hij kwam
de morgen, zon scheen in mn ogen, ik bedacht me weer
hoe mijn lot me had bedrogen, de ochtend is zo dood.
bijna net zo dood als ik, dood van binnen,gebroken want ik stik.
toch weer, wenste ik dat het avond was, en dat mijn hart zich wat zou helen, maar wie kon het nu nog schelen ?
die morgen die kwam toch.
ik zie de zon nu, en ik haat hem.
de zon die mij kapot maakt, en mij doorziet.
hij laat me eindeloos alleen, gebroken, en weggaan.
die weg gewenste morgen