Waarom moet het zijn,
dat alleen ik moet denken aan de anderen?
Mag ik mijn emoties, 17 jaar gespaart,
ook eens uiten.
Moet ik me dan altijd aanpassen en veranderen?
Mag ik ook eens een keer wat traantjes laten?
me kwetsbaar kunnen opstellen,
zonder te worden verlaten?
Mag ik nog een keer tegen lieke kunnen zeggen.
meisje ik hou nog steeds van jou.
zonder te hoeven uit te leggen.
Het was de keuze, jij had de keuze.
Die mij ertoe hebben gebracht naar belgie te gaan.
Ik wil nu iets maken van mijn leven,
ik hoef geen spannende dingen meer te beleven.
Ik had mijn leven willen geven.
Maar jij, jij bleef maar vasthouden aan je wilde leven.
Wilde je eigen niet binden aan 1 persoon.
En moest het nog zonodig zeggen over de telefoon.
En ik, ik probeerde er voor je te zijn.
Ik, ik gaf geen schijn van pijn.
En nu zit ik vol met emoties,
emoties waar ik niets van begrijp.