Ik had altijd mijn woordje bij.
nooit woorden te kort.
Alleen die ene keer, en daarna steeds vaker weer.
Het ziekenhuis, een donkere plaats vol met dood.
Toch de woorden schoten te kort.
Ik had je nog zo veel dingen willen zeggen, Willen vragen.
Maar ik kon het niet....Woorden schoten te kort.
Niet beseffend dat het de laaste keer had kunnen zijn, dat ik je zag. Ookal was het lijdend van de pijn.
Met moeite kwam de glimlach over je lippen toen je mij zag staan.
Ik deed niets zei niets..... woorden schoten te kort.
Nu dat schuldgevoel, het gemis van die knuffel, ik deed niets, liep huilend weg. Zelfs bij uw kist, zei ik niets deed ik niets..... woorden schieten zelfs nu nog te kort.
Oma ik zal U missen. soms wat minder dan wat meer. Maar oma telkens weer... komen woorden te kort.
Lara