het  beeld

nog ongeborgen 
en even 
niet dan een stilte 
zeelicht bijna raakbaar als zon
in aangespoelde schelpen 
brekend 
soms zonder duidelijk te worden
 

voel je hoe de lijnen
door stil vervloeiend
 trage uren schaduwen 
schetsen terwijl
het ritme afbrokkelend  
tekent
als een blinde muur
verzamelen wij de scherven 
in het stof dat 
we herinnering noemen

geven de kleuren 
een toegankelijke deur 
we  gaan en keren 
verder dan een woord 

 in stil 
ontluikend verlangen 
door wens en droom 
van leven in liefde
en van het hart

te voelen

nu even naderbij
woorden soms bodem 
loos zacht drijven 
met golven van tijd
langsheen 
een gloednieuw alfabet
als kleine bloemen


van ergens 
uit emotie 
tot bloei gebracht
en terug te vinden 

spiegelschrift  
niets meer dan 
zoekend zijn
hoe zeg ik dan
 
het is ontluiken 
zo breekbaar

het maakt voortdurend 
steeds opnieuw voelbaar
een schuilplaats 
van leven
tussen het licht
vuur van verlangen 
met het diepste ontstaan 
dat liefde is 


over de weg die we gaan