het langzaam ontwaken
van morgen zon
opent lente vol bloemen
rakend in vrijheid
naar jou toe
de golven
zijn stil
als een onuitgeschreven verhaal
ze dragen de weemoed
in onze pelgrimshanden
als een lied
van licht
en verre dromen
blijven als een echo ontvouwen
langs drijvend hout en zeewier
als een sluier
een stilte
nog voor even verdicht
tussen de zachte melodieën
door golven en zand
binnenin
breken de kleuren
als spiegelglas
over de weg die wij gaan
en altijd komt
de vraag terug waarom
uit verlangen zijn
wij geboren
dag na dag
om elkaar te leren
herkennen na ieder woord
en weten in dit schuilen
dat langzaam tranen willen
helen
met wat onvergeten
verder beschrijft
nog breekbaar
door emoties vertaald
en liefde
zoveel meer voelend is
te vinden
Anneke Bakker: | Donderdag, mei 18, 2023 08:00 |
Na het langzaam ontwaken las ik deze schoonheid aan woorden, voel hierin de kracht van de liefde die je al eens beschreven had, maar nooit genoeg. Vandaag kan ik hier weer mee vooruit. Ze komen binnen als een ochtendlied. Zonnige dag M-Rose met liefs. Anneke |
|
Ineke Dijkhuis: | Donderdag, mei 18, 2023 01:56 |
Prachtig! | |
Dirk Hermans: | Woensdag, mei 17, 2023 20:44 |
Een gedicht dat zoveel zegt zo sterk van inhoud is knap verwoord | |
Auteur: M-Rose | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 17 mei 2023 | ||
Thema's: |