een wereld koud en kil
de straten in een adem
van verlatenheid
brokkelen in stilte af
tussen iets
van hemel en aarde
het canvas zwart
over witte neveldraden
als flarden verbroken
rond een open gescheurde cocon
naar het licht
zie hoe langzaam
de geboorte opnieuw
ontluikt
doorheen de kleuren
lagen een woonplaats
worden een bloei
in nerven van lentehanden
ergens blijft
de weg die we samen gaan
herinnerert mij
soms stenen
scherven
maar overwegend
nog pril ontvouwende beelden
bomen gras
door water en zand
de aarde tekent
leven vol bloei
er is een spiegel ontstaan
laat woorden
voelbaar zijn
zacht en warm
met tederheid
langsheen de stromingen
van het hart
Ineke Dijkhuis: | Maandag, mei 15, 2023 22:00 |
Zo fijn om dit te lezen. Dank je, M-Rose. | |
Dirk Hermans: | Maandag, mei 15, 2023 15:35 |
Heel mooi heel diep komen jouw woorden binnen | |
Anneke Bakker: | Maandag, mei 15, 2023 15:10 |
Zacht en warm, dat zijn ze zeker, tot in de nerven van mijn ziel voelbaar. Het hart zingt intussen een lentemelodie. Het gedicht leeft M-Rose, zo mooi. Zonnige groet met liefs. Anneke |
|
Auteur: M-Rose | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 15 mei 2023 | ||
Thema's: |