de stromen 
breken langzaam

onder het meedogenloos
lied van de golven
en schaduw tekent als 
linnenziel  
waar duisternis valt
tussen koele nevelen 
over deze verharde aarde neer 
en een zwarte sluier bedekt 
de zee verstillend 
soms voelbaar versteend 
wat binnen de overwegingen ligt 
soms willen we 
enkel maar voor even de melodie 
terugvinden van Eden 
als ze huilt 
in een  zoektocht doorheen
 onze tranen
 
als taal in ons uitgezaaid 

tot een diepere werkelijkheid 
omvormend door emotie

die elke herinnering 
 laat herboren worden
zo gaan wij 
de schaduwranden voorbij
en het licht kleurt 
opnieuw de eerste regenbogen
tot helder kristallijnen
met belofte volle lente 
tinten te  ontsluiten
verwerkt in rivierklei 
door water lijnen op papyrusblad
schrift en zilverzand 
het biedt onderdak 

met een stille beeldvorming 
ontluikend op later

liefde is ons ontstaan

en wat verdergaat
in kleine letters spiegelt
nog onbepaald
het belichamen van tijd
tekent een vluchtig onderkomen
terwijl openen wij deze woorden 
opnieuw
tot nieuwsgierige beelden 

te ontdekken 
een doorleefde realiteit 
de ziel gevend aan emoties
en beeld hier dichtbij
in verwachtingen tot herinneringen 
over de schoonheid binnenin
het breekbaar zijn

om daarin te leven
het blijft 
verwonderen