Alsof ik mij heb vergist…
Wakker worden tussen vreemde lakens
achter gesloten gordijnen op dit uur.
’s Ochtens zwijg ik de antwoorden
op de vragen die jij me voorschotelt.
Buiten hangt een regenachtig begin
van de dag, ik ruik de mistroostigheid,
toch adem ik schokkerig slaapdronken
terwijl jij oude koffie schenkt.
We worden bijeen gehouden
door de afwezigheid van onze namen.
Mijn kleren lijken wel aangespoeld
op een strand van gebroken glazen
als ik met een onopgeloste schreeuw
in de scherven stap die gisteren
nog vol met rode wijn zaten.
Jij ruimt de vlekken die mijn bloed
op de plankenvloer maken
en ik vergeten ben om naar huis te bellen
als ik kijk naar de boten die langs
je venster varen…
esteban 3 november 2021