M’n kleine vuurtoren:
Soms voel ik me als drijfhout,
meegenomen door een grote watermassa,
stuurloos en tevergeefs trachtend
wegdrijvende herinneringen te grijpen.
Alles lijkt daarbij oeverloos verlaten,
maar dan hoor ik telkens opnieuw haar stem
die héél zachtjes mijn naam verwoordt, als
een leidend lichtbaken naar veiliger oorden.
Ik weet dat er altijd in haar hart een lamp
voor me zal branden, tijdloos en voor ieder
moment dat ik haar nodig heb, zomaar, als
teken van respect en eerbied voor mekaar.
Daarom noem ik haar m'n kleine -vuurtoren-,
want ik vind geen ander of geschikter woord,
ze begrijpt wat ik droom en ziet wat ik vergeet,...
dat dit intens gevoel nog lang mag blijven duren.
(dvp)