Dat wat niet wordt gevraagd!
En toen stond de tijd even stil
Een verdrongen traan, een gebroken hart
Een geheel kan nooit één zijn
Als een deel niet wil
Het is nooit mijn keuze geweest
En mijn verhaal is nooit gehoord
Mijn ziel, mijn gevoel en mijn gedachte
Zijn zichtbaar als je ze maar leest
Ik loop niet in de pas maar volg slechts mijn eigen pad
Mijn meissie en slechts een handvol vrienden
Houden mij overeind en weg bij dat "diepe" gat
Maar verslagen is niet aan mij besteed
Want ik heb de neiging vaker op te staan dan dat ik val
En zij die de moeite nemen zien mijn verdriet
Ook al is het moeilijk want praten doe ik niet
Dat was gebroken is kun je maken
Echter zal de breuk altijd aanwezig zijn
Misschien niet in het openbaar
Maar verscholen zodat het je niet kan raken
Ik ga verder en raap mezelf weer op
En met geduld bereik ik weer de top
Maar hoe gaat het nu met jou?
Nee, dat heb ik nooit mogen delen!
| september: | Dinsdag, augustus 13, 2019 13:20 |
| Mooi gedicht timodean. Sterk. Maar soms misschien ook eenzaam als de vraag niet komt. Zolang er ook maar anderen zijn die jou zien en de vraag aan jou willen stellen. Droefmooi gedicht. | |
| joepondro: | Dinsdag, augustus 13, 2019 13:14 |
| Triest en toch mooi gedicht. | |
| teun hoek: | Zondag, augustus 11, 2019 17:46 |
| aandacht voor de ander blijft, goede zaak th | |
| Auteur: timodean |  
|
|
| Gecontroleerd door: timodean | ||
| Gepubliceerd op: 11 augustus 2019 | ||
| Thema's: | ||