Dwangmatig...
Seizoenen blijven overeind
aan de boorden van het water,
de wereld klaagt steen en been
en de boerin telt angstig haar schapen.
Mensen lopen aan en af,
kloppen het stof van hun schouders,
kweken hartstoornissen
en verzenden hopen onzin digitaal.
Soms springen ze onder een trein
of hangen zich op aan de hoogste boom,
verzamelen kortingsbonnen voor de zonnige dagen
en slachten geiten en andere viervoeters
ter ere van een illusie en valse beloften!
Ik bedek het kruis met sentimentele woorden
en een streepje vuilbekkende poëzie,
pareer de schuine blikken
met een aanval van lusteloosheid
en luister naar het geweeklaag van menigeen.
Sluit dan de luiken achter mij
tot het leven zich verder sleept.
Opnieuw veroordeelt tot een hete zomer
waarin ik mezelf keer op keer zal verliezen
in warme dagen en misplaatste verlangens.
Deze dwangmatigheid wordt afgestraft en plein public
en ik blijf hier achter met een wrange smaak
op de ondergang te wachten.
Mijn papieren blijken ook nu weer niet geldig.
Onderga dan maar de filosofie van het dagelijkse bestaan
alsof het zo moet zijn.
Dicht een seconde of zo wat mijn ogen
en denk aan de tijden die waarschijnlijk nog moeten komen
godverdomme...
esteban 25 juni 2018