Het is net of het niet is gebeurd.
Net of er een leven naast mij leeft.
Natuurlijk heb ik erom getreurd.
Mijn lichaam heeft getrild en gebeefd.
Maar het voelt alsof er watten in mijn hoofd zitten.
Ik er niet helemaal bij ben.
Net of ik wakker ben maar loop te pitten.
Net of ik mijzelf nier meer herken.

Is het dan werkelijk waar?
Is mijn zusje dood?
Ik heb verdriet, maar hou ik mij groot?
Afscheid nemen konden wij niet
er waren steeds mensen bij.
We wilden niet huilen niet
en plotseling ging het zo snel
Een kus op je wang, doei was alles wat ik zei.

Toen we eerder samen waren ontweken we vragen
waar we om moesten huilen.
We waren te druk om te regelen om dood te mogen gaan.
Je wilde niet meer schuilen
je wilde gaan en stond vooraan.
Je wist ook dat ik het niet accepteren kon.
Maar je niet mocht tegenhouden.
Je was mijn voorbeeld in mijn leven en je won.

Oh god wat heb ik veel van je gehouden
en die verdriet wortel moet er nu uit en dat doet zo een pijn.
Dat zal héél lang duren en langzaam verzachten.
Ach mijn lief zusje, zal je er boven ook voor mij zijn?
Zal je voor mij aan de overkant op me wachten?
Daar denk ik dan maar aan
om met mijn leven door te kunnen gaan.

Kan je niet meer bellen, mailen of een kaartje sturen
komen logeren, scrabbelen of kaarten
met je lachen, kibbelen, kussen of schilderen
geen reactie meer geven op gedichtenfreaks
niet meer je zachte stem horen
je verwennen, raad geven of raad vragen
met je uit eten, wijn drinken, foto's maken of winkelen
reizen met je maken, praten over of meedenken
niet je kip/kerrie of je erwtensoep eten
je lieve lach niet meer zien, kleren ruilen
of van je verliezen met monopoly

Maar wel teren op herinneringen
en altijd van je blijven houden
en nu schrijven voor de allerlaatste keer
een dikke kus
van jezus.

Dag Janny
tot ziens