parasitaire symbiose
een zwaai
ogen en een lach
vingers die nog reiken
aan wat eens was
de hoek om
dan uit zicht in
leegte die altijd gevuld
werd door jouw blik
er kaatst geen
spanning meer in het
opgeloste perspectief
de nasmaak is niet lief
nog voordat grieven
zich manifesteren in de
uitleg van het gebeuren
wil ik niet gaan treuren
maar mijn verlies
nemen als man met
begrip ook hoe het in
jouw mening anders kan
heb mijn spiegelbeeld
bekeken in komende
jaren en zag mezelf
steeds meer verbleken
heb jou zien bloeien
wil zelf ook verder groeien
zonder de parasitaire symbiose
waarin wij elkaar nu gedogen
wil melker
28/11/2018
september: | Woensdag, november 28, 2018 15:19 |
Een zeer sterk gedicht Wil dat beelden vormt naast de woorden die al zo veelzeggend zijn. Het voelt treurig. En onvermijdelijk bij het lezen naar het einde. Want zo kan het gebeuren. Ook in liefde. Parasitaire symbiose is trouwens een ijzersterke titel die de voelbare lading van de geschetste beelden erg goed dekt. Een gedicht wat bijblijft. Mooie dag gewenst Wil. Liefs | |
Anneke Bakker: | Woensdag, november 28, 2018 13:47 |
Een bijzondere symbiose laat je ons lezen Wil, hoop voor je dat het behalve liefde ook fictief is. Wel mooi die samenleving in dit gedicht verwoordt. Ik wens jou alle goeds. Anneke |
|
waterval: | Woensdag, november 28, 2018 12:07 |
ook dat is liefde... groetjes, van ~~~waterval~~~ |
|
teun hoek: | Woensdag, november 28, 2018 11:47 |
het is niet anders en het innerlijke beeld kan blijven boeien. th | |
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: wil melker | ||
Gepubliceerd op: 28 november 2018 | ||
Thema's: |