In het jaar onzes Here 1932,
sloten ze je af,
door een stomme dijk,
een daad, oh zo laf.
Maar dat was niet genoeg,
ze wilde meer, je verkleinen tot een poel,
inpolderen, meer land, grond erbij,
dat was het ultieme doel.
Men bleef maar zeuren,
meer nog was toen de leuze,
doch gelukkig kwam het milieu,
genoeg geweest, er is niet meer een keuze.
We stoppen, we laten het hierbij,
deze zee is helaas nu een meer,
het is nu definitief het einde,
dit was de laatste baggerkeer.
Maar, als ik soms aan je zijde sta,
over je korte golven staar, naar de horizon,
denk ik Suydersee, jij bent voor mij,
nog steeds hetzelfde, als toen je begon.