Mijn eerste gedicht dat simpele wicht
Er gedijend als warrige blagen
Geen trom of trompet heeft er aandacht gewekt
Zodat het straks weer vanzelf kan vervagen
Voor wie het er leest is geen muze geweest
Laat staan dat het woord kon verblijden
Het gaat er wat loom niet echt mee met de stroom
En het laat er de leegte betijen.
Zoals het er staat in dat schamel ornaat
Los van al wat er een mens kan verheugen
Lijkt me dit niet erg hip het zuigt er de dip
En je dicht het vast toe aan een leugen
Maar het leven is mooi valt er vaak in de plooi
Want er valt hier zoveel moois te beleven
En als het ooit stopt ben je echt niet gefopt
Als je het leven hier echt durfde leven.