Jij, eenzaamheid
Voor jou wordt nooit gekozen,
arglistig onzichtbaar taboe
in 't geniep zal je verpozen
bij wie stil is en moe
geluidloos en ongeoorloofd
kom je nader als vriend
grijpt een prooi onverdoofd,
benauwd en ziende blind
jouw gezelschap blijft koud
als je fluistert van pijn
maakt gezegden vertrouwd
door 't vaak samenzijn
kil verweer van die strijd
vormt een smaak bitterzoet
steel niet langer de tijd
nu je kruipt in mijn bloed
*
waar is de weg die ik vroeger liep
waar is de vreugde gebleven.....
gedichtenlady: | Dinsdag, mei 29, 2018 16:09 |
Mooi verwoord. Waar is de vreugde van vroeger? Daar kan ik van meespreken. |
|
september: | Dinsdag, mei 29, 2018 12:33 |
Jee Waterval, wat is dit mooi intens en indringend over de ongenode eenzaamheid geschreven. Door de manier waarop je het gedicht vormgeeft komt het letterlijk dicht(er)bij en aan Knap gedaan. Liefs |
|
Aquarel: | Dinsdag, mei 29, 2018 12:15 |
Wat weet je dit goed te verwoorden. Zelf heb ik ook eenzaamheid ervaren, al had ik mensen om me heen. Gelukkig kwam de vreugde en gevoel van verbondenheid en liefde na lange tijd toch boven. Zoekende zul je jouw weg terug naar de vreugde vast weer vinden. Veel sterkte, liefs, Aquarel |
|
Anneke Bakker: | Dinsdag, mei 29, 2018 10:03 |
Ik slik waterval, omdat het zo herkenbaar is. Ik wens je sterkte, alle goeds en warme groet. Anneke |
|
Avr: | Dinsdag, mei 29, 2018 08:49 |
Word hier stil van! Zeer mooi gedicht! | |
Auteur: waterval | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 29 mei 2018 | ||
Thema's: |