Voeten dansend een weg in de bloemenzee,
het plotselinge ravijn overvalt mij continue.
Zorgeloos zwevend en verdrinkend in jouw ogen,
je afkerende rug, afwijzende stilte.
Onzekerheid is vernietigend,
frustratie leidt tot wanhoop en somberheid.
Rozen die opkomen en plotseling weer verwelken,
de blaadjes die vertrapt worden uit woede.
En daar ben je weer, je armen om mij heen,
gerustellend gefluister in mijn oor..
Daar ga je weer, afkerend in stilte..
wegduwend, mij achter latend in een emotiewervelwind.
Intense verdriet, angst, woede overspoelt mij..
het ravijn wordt steeds meer aanlokkelijk.