Wie waren ze
Hoe kwam het dat niemand,
geen hond, hen miste?
Ieder van hen had op een gegeven moment
een laatste gesprek met een ander mens.
Misschien was het vluchtig,
enige belangstelling veinzend.
Wat ik tevergeefs zoek
in de gepolijste wereld van vandaag,
is belangstelling voor mensen,
die verbitterd zijn, eenzaam.
Die als kind wervelende dromen hadden,
maar nu gehavend en ontgoocheld
verder leven.
Tegelijk te moe om hun verdriet in cynisme om te zetten.
Dat ze hun vrienden niet langer zien,
is misschien hun eigen schuld.
maar men kan toch doodgewoon een gesprek aanknopen
over voorvallen uit hun jeugd,
die voor een vreemde schittering in hun ogen zorgen.
Over de schoonheid van de natuur,
en de kunst die weer te kunnen voelen.
Claire Vanfleteren ©