Ik stond daar met zekere benen, gevestigd op de grond
De wind die mijn haar suste van onzekerheden
Heb ik alles verdiend wat ik heb gekregen?
Of zouden deze stappen de laatste zijn van mijn leven?

Keek ik naar beneden, naar mijn zee van gedachtes
Gevlochten in mysterie, gehypnotiseerd door euforie
Zal ik springen om in ieder dat gevoel weer te beleven?
Van het uiterste in mijn tenen tot in het diepst van mijn botten?

Nostalgie is een wonder illusie, een perfect genomen plaatje
En gesluierd in een warm gevoel, terwijl ik mij toen voelde als ijs
Een verwitterd plantje, gevestigt in een dorre droogte
Maar nu bevind ik mij op groen gebergtes die gevestigd zijn aan een wilde kust.

Dus wie heeft het nou werkelijk beter?
De onzekere ik? Ontwarmt in nostalgie haar illusies?
Of de zekere ik, die alleen staat met al zijn zekere gedachtes?
Of degene van het nu, dat een mix is van de twee...maar zeker niet alleen?
Wie zal het weten,
Wie weet zijn dit wel de laatste stappen van mijn leven..