gedoopt in inkt
ik lees het bos
dat landschap
opzuigt uit de aarde
sprieten reiken
nietigheid in hun hoop
de hemel te bewegen
wortels zoeken
in de kale grond
naar water om te leven
op hun papier
schrijf ik mijn
afscheid letters hier
gedoopt in inkt
van zwarte vennen
wil mijn pen niet wennen
aan de voetangels
en klemmen van de
vele jagers in dit bos
zij hoofdstukken
de grote grazers in
hun weidelijk complot
het goede hout is op
veel dieren zijn verdwenen
het landschap werd hun strop
wil melker
14/01/2017
Clarice: | Zaterdag, januari 14, 2017 20:39 |
Daarom goed om het aan te kaarten, Wil, want meestal is er pas echt actie als het al te ver gekomen is.. Fijne avond en gts, Clarice | |
teun hoek: | Zaterdag, januari 14, 2017 11:04 |
de druk lijkt groot, doch er zijn nog prachtige natuurbronnen. h.gr. th | |
Avr: | Zaterdag, januari 14, 2017 11:01 |
Waar de natuur veel geeft, neemt de mens voornamelijk! Een droef mooi schrijven. Sterkte, Wil! mvg Avr | |
Anneke Bakker: | Zaterdag, januari 14, 2017 09:40 |
Wij kunnen niet zuinig genoeg zijn op de ons omringende natuur Wil, ik mag er graag vertoeven. Dus voorlopig geen afscheidswoorden uit jouw inktpot, ze zijn te mooi zoals in dit gedicht. Mooi weekend gewenst. Anneke |
|
Willem B. Tijssen: | Zaterdag, januari 14, 2017 09:20 |
In zorg om ons zelf en onze leefomgeving toch maar doorgaan. mooi gedicht. |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: wil melker | ||
Gepubliceerd op: 14 januari 2017 | ||
Thema's: |