Hoe nu verder?
3 maanden de tijd om de beslissing dat ik
nooit meer een normale baan zal hebben
een plek te geven.
Duurzaam arbeidsongeschikt op je 32ste
Voor een perfectionistische streber zoals ik
voelt het als falen en het doet me verdriet
hoe moet ik toch verder? Ik weet het vandaag
even niet.
Reacties op dit gedicht
| september: | Donderdag, september 01, 2016 21:09 |
| Er zijn al mooie reacties van Aquarel en Avr :) Ik wilde nog zeggen ook dat je waarde niet afhangt van het werk dat je al dan niet doet. De werkelijke waarde ligt dieper. Het zal bezinken en jij de weg erin vinden. Ik wens je acceptatie toe. En wie weet vind je iets waar je hart en ziel in kan leggen,en wat een vergelijkbare voldoening geeft.. Liefs | |
| Aquarel: | Donderdag, september 01, 2016 15:21 |
| Ik begrijp het, ik heb ook veel moeite gehad om te accepteren dat het echt niet ging en dat ik arbeidsongeschikt was. Ik was toen ongeveer 25 jaar. En hoewel ik mijn leven inmiddels een goede invulling heb gegeven, blijft het jammer. Een gemis. Maar ik accepteer mezelf met mijn beperkingen. Veel sterkte, liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: verdrietige schildpad | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 31 augustus 2016 | ||
| Thema's: | ||