Terwijl de zee zich langzaam terugtrok,
en onze sporen vervaagden tot een nieuw geworden, zoute laag,
ebden mijn gedachten terug naar jou.
Had ik je de morgen laten weten?
Zag jij ook de laatste avondschemering,
die als een rood gordijn over het rimpelloze water was gestreken?
Wist je wel hoeveel ik van je hou?
Het waren vragen, die me nu nog niet zouden verlaten.
Iets wat jij zo onverwachts toch deed.
Langzaam stond ik op.
En wijl de nacht zich klaarmaakte voor haar nieuwe heerschappij,
proefde ik het zout dat zich nu,,
als een spiegel van mijn diep gevoeld verlangen,
rond de zilte lucht van mijn ogen had gevormd.
Het had geen zin.
Het heeft geen zin.
Er was geen eind, nog was er een begin.
Er waren slechts wat sporen,
wat letters in het zand.
Het leven loopt,
zoals het gaan moet.
En ik,
hou nog haar zomers,
in mijn nu verloren hand..
-
Anneke Bakker: | Zaterdag, augustus 13, 2016 09:05 |
Wat zeg je dat mooi John, enkel de sporen in het zand waar verlangen en herinneringen samenvloeien. Bijzonder mooi gedicht. Fijn weekend wens ik je. Anneke |
|
voor altijd en nooit meer: | Vrijdag, augustus 12, 2016 21:24 |
Je hebt een mooie stijl van schrijven, graag gelezen! Gts, Iris | |
Janny Scheybeler de Jonge: | Vrijdag, augustus 12, 2016 20:24 |
prachtig gebracht | |
teun hoek: | Vrijdag, augustus 12, 2016 17:00 |
mooi beeld gebracht , met intens verlangen, zoute prikkeling van moeite. th | |
M-Rose: | Vrijdag, augustus 12, 2016 14:32 |
zelfs ni intzand | |
M-Rose: | Vrijdag, augustus 12, 2016 14:31 |
ng een geluk dat fictief is een verloren hand ja dat brengt nooit geluk trg samen su | |
Auteur: John Kroos | ||
Gecontroleerd door: John Kroos | ||
Gepubliceerd op: 12 augustus 2016 | ||
Thema's: |