21-6-15
Ik zag het afbrokkelen
Ik zag de scheuren
In mijn betonnen muur
Die ooit zo stevig stond
Veel was er voor hem niet voor nodig
Om mijn muur te later brokkelen
Waarachter ik mijn veiligheid vond
De eerste scheuren verschenen gelijktijdig met zijn glimlach
Die mij van binnen verwarmde
Iedere dag
Waardoor mijn hart verlangde
Om in zijn ogen te staren
Die straalden
En glinsterden als de maan
De ogen die gebrand zijn in mijn geheugen
Die ik maar niet kan laten gaan
Ik had steken van pijn in mijn maag
Omdat mijn verlangens zo sterk waren
Ik was er klaar voor
Om door de woeste golven van mijn emoties, overspoeld te raken
Om dat te ervaren
Want echte liefde
Laat je gebroken achter
Verwoest en aangetast
Om de afgebrokkelde stukken
Op te ruimen
Waarmee je bent belast
Ik hoorde het afbrokkelen
Ik zag de scheuren
In mijn betonnen muur
Die ooit zo stevig stond
Veel was er bij jou blijkbaar niet voor nodig
Om mijn muur te laten brokkelen
Waarachter mijn hart zich bevond