Als flarden mist, hangt er nog wat van haar hier in huis, maar vooral ook in mijn hart.
In huis zal uiteindelijk alles van haar verdwijnen, het leven gaat tenslotte door, maar in mijn hart, dat is een heel ander verhaal.
Zo meteen hoor ik haar klakkende hakken weer, en vooral zal ik ze ook voelen, keer op keer.
Ze gaat dan mijn voordeur weer voorbij, op weg naar haar drukke bestaan.
En het is geen woede of haat, maar angst, waarom ze mij liet gaan.
we zullen voor altijd buren blijven,zij groet mij, en ik groet haar,vergeten liefde jaar naar jaar.
Hoe lang zullen haar klakkende hakken nog voor mij klinken?
om vervolgens naar verloop van tijd,of een nieuwe liefde, in de vergetelheid weg te zinken?
Alles gaat terug baar de bron, ik weet nog niet hoe het eindigt, maar ik weet wel hoe het begon.
Haar klakkende hakken zette iedereen te kakke, behalve mij,
ik mocht haar kussen, we lagen in mijn bed, zij aan zij.