A.L.S. 3
A.L.S. (3)
Nu ben ik waarzegger van mijn denken
want wanneer ik gelijk heb
staan me vreselijke dagen te wachten
langzaam mijn spraak verliezen
mijn spieren onbruikbaar
en verlamd liggen op een zetel
dan is euthanasie niet ver meer weg
zo wil ik niet dat mijn dagen oud worden
moeilijk ademhalen
de pestbeestjes voelen in mijn lijf
het licht zien doven
de blauwe aarde niet meer kunnen belopen
helpt het aan je kinderen te denken
als je weet dat zij je graag zien
van je houden hoe je ook bent
een traan over haar wang verraadde de pijn
mijn hart kromp ineen.
Edith Oeyen
Nu ben ik waarzegger van mijn denken
want wanneer ik gelijk heb
staan me vreselijke dagen te wachten
langzaam mijn spraak verliezen
mijn spieren onbruikbaar
en verlamd liggen op een zetel
dan is euthanasie niet ver meer weg
zo wil ik niet dat mijn dagen oud worden
moeilijk ademhalen
de pestbeestjes voelen in mijn lijf
het licht zien doven
de blauwe aarde niet meer kunnen belopen
helpt het aan je kinderen te denken
als je weet dat zij je graag zien
van je houden hoe je ook bent
een traan over haar wang verraadde de pijn
mijn hart kromp ineen.
Edith Oeyen
Reacties op dit gedicht
| Nayeli: | Maandag, januari 19, 2015 19:37 |
| pakkend - | |
| Chavatan: | Zondag, januari 18, 2015 19:03 |
| Het is niet voor te stellen hoe je leven moet zijn met A.L.S Een goede vriendin van mij heeft P.L.S Ik mag het van dichtbij meemaken hoe ze achteruit gaat. maar gelukkig kan ze nog genieten van de dingen die we samen doen, maar ik zie ook een worsteling. De momenten zijn kostbaar als goede vriend. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: edith oeyen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 januari 2015 | ||
| Thema's: | ||