tot aan de goot
zij stonden langs de weg
dicht op elkaar
schreeuwden moord
en brand in rood
het waren er een hoop
waar groen in gras
afwachtend was
gaven zij met steel
en bloem zich bloot
tot aan de goot
door roet en gas
zijn zij snel
in elkaar geklapt
het waren rozen die
wij niet wilden gedogen
wil melker
13/07/2014
september: | Zondag, juli 13, 2014 16:23 |
Mooi gedicht over de prachtige klaprozen zo teer. Wat ze kunnen uitstralen in teerheid en ook rood en jammer door het menselijke een kortstondiger bestaan. Ik vind ze mooi zo ook het gedicht. | |
teun hoek: | Zondag, juli 13, 2014 13:15 |
teer als de klaproos lijkt soms het bestaan, toch boeit het schone ons op bepaalde tijden. h. gr. teun |
|
trucker klaas: | Zondag, juli 13, 2014 11:50 |
fijnstof is niet fijn .... groet ,klaas |
|
Anneke Bakker: | Zondag, juli 13, 2014 08:58 |
En ze zijn zo mooi de fragiele wuivende klaprozen, die de bermen kleuren, jammer dat niet iedereen dat zo ziet . Papavergroet en mooie zondag . Anneke |
|
windwhisper: | Zondag, juli 13, 2014 07:34 |
wat jammer, klaprozen zijn juist de mooiste frĂȘle en teer We vervuilen maar door, steeds meer uitlaatgassen, steeds meer fijn-stof en de natuur gaat langzaam op 't endje lieve groet Cobie goede morgen Wil |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: wil melker | ||
Gepubliceerd op: 13 juli 2014 | ||
Thema's: |