Daarginds in het bos, ligt een stad overgroeid door mos,
Met het levendige spel van kleurrijke bloemen, waar schaapswolken tegemoetkomen
De stedelijke paden met losgewoekerde stenen, duizenden houten palen hebben het opgegeven
Een pracht en praal van een stad, met een doodbloedend hart,

De stenen worden niet belopen en worden bezopen door de regen
De bloemen blijven groeien terwijl de architectuur asfalt ligt de bloeden,
Alles lijkt verwoekerd en moederziel alleen gelaten
Wat ooit een streving naar een nieuwe samenleving was, is nu verlaten

Een utopie,
Ooit een misogynie,
Een tragedie,
Stad bedolven onder dictatorschap en miscommunicatie

Oh wee u, stad der grootheden
Ik laat een traan voor uw mankementen...