In de verte. Zo leek je wel.
Een kleine schim, op het eindeloze strand. Een branding die het leven kon zijn, de weg naar het felbeloofde land.
Een eenvoudige schoonheid. Zwevend en puur, op dromen en verlangen.
Toch knikte je. En verwonderd als ik was groette ik, om signalen op te vangen. Nuja, een gevoel dat we zouden kennis maken ? Of was het m'n knipoog misschien, een gok je respect te schaken? Een vreemde op het strand, met ongewild een diep ingebrande vertrouwensband.

Contrasterend vond ik jou. Je witte tanden stralend tegen je bruine huid, iets dat ieder willen zou. Je groene ogen met pretlichtjes, als een smaragd in een woestijn. Je donkere haren als korte manen in de woeste branding, een passionele schijn. Eenvoud siert jou, want je innerlijke kracht en passie, geeft je een onweerstaanbare Venusmacht. Een pure creatie van mannelijke natuur. Een wilde aanblik, in de rust van het tafereel, badend in het zonneuur. Een aanblik van verlangen, ongewild of onbewust, brachten we elkaar steeds meer tot vertrouwelijke rust.

"" Ik hield van het strand. Je kent het wel. Een gevoel van thuiskomen. De wind speelt met het zand, als patronen in het leven, een stilleven van verwachtingen, een verhaal die niemand lezen kan, maar iedereen apprecieert omdat het nu eenmaal schoonheid is. En de branding dan. Ze speelt met je voeten, daagt je uit, kietelt je en verrast je met haar koude golven van genot. Natter dan je worden wil, slib je verder. Je voetstap snel uitgewist door de branding van het leven. De wind suist om je oren, fluisterend dat je je eigen kracht kan volgen, hoe nietig je ook bent. Blaas m'n gedachten weg, want zeg nu zelf, wat zijn gedachten als je kan genieten van de puurheid van natuur. De mystiek van kleine schelpen, die met het geheim van de dieptes de twijfels kunnen stelpen. Maar ook de meeuwen schreeuwen, zweven en duikelen. Het hoort erbij, het spel van elementen, waarvan je nooit zal weten of ze opportunist zijn of, of een simpel spel der natuur, waar de recht van de eerste de sterkste geldt, ook in dit kader niet steeds onschuldig of rein.""

We wandelden steeds dichter. Langs de branding richting de toekomst, met dromen steeds lichter. Conversaties die steeds mooier werden. Een stil vertrouwen, als een vlieger die je oplaat in de onvoorspelbare lucht. Van zonsopgang tot zonsondergang ging het soms, met gevolg nu en dan een vermoeide zucht. Een vertrouwend woord, een stille blik, een plagende kick. Tastend door het zand, lieten we voetstappen na. Lachend keken we om, maar het water verzwolg de sporen van gesprekken, een impact zonder weerga. Woorden werden daden, korte momenten in een mensenleven, zelfs volgens instagram, de waarde van de ander je eigen tijd te geven.

Een koning wil je zijn. De koning van het strand. Als een prins ga je ten strijde in je eigen principes, een gevecht met je eigen vragen, avonturen waar je niet weet of je gevolg zich zal wagen. Je troon van schoonheid gesteund op bewondering en likebaarheid, bestijg je niet. Je wil zoeken naar zelfbesef of waarheid, een beeld van pure waarden en reeksen beeldmateriaal van schoonheid die je in snapchats giet.
Stapvoets ga je door je landgoed van dromen, dankbaar voor het leven, besef je je rijkdom niet, wat je anderen kan geven. Door je onzeker verleden wil je tot perfectie behoren,
met de royale kracht om een ander te bekoren.

Je contrast v schoonheid en perfectie. Het staat haaks op je hunker, angst of onzekerheid, een verborgen constante die ik steeds meer in je zie. Je streven naar pracht in kleding, droom of woorden, uit zich in een onbetwistbaar beauté de vie.
Je waarden en kader geven je houvast, om jezelf meer trots te geven. Een kracht en geloof in je verhaallijn, een script voor een prachtig liefdesleven.
Je vertelde me honderden gevoelens en verhalen, die zich in een prachtig beeld vertalen. Een beeld van trouw en eerlijkheid, waar menig ander niet om zou malen. Diep vanbinnen hoop ik vurig dat dit nobel beeld, de strijd mag blijven winnen, om nooit te moeten dwalen, en pure edelmetalen te mogen ontginnen.

Ik glimlach. Omdat ik nu ook wat contrast mag zijn. Als tegenpool van perfectie loop ik naast je heen, een gevoel vertrouwd en fijn. Jij een brok passie en verlangen. Een opeenstapeling van perfectie en donker goud, hopend op een antwoord van wie je bent of jezelf mogen zijn, een sprong in het diepe, met een stil hunker je verleden op te vangen. Ik blijf ik, een Arische imperfectie. Lange blik van blauwe emotie en blond mysterie, een hunker naar schoonheid, een verlangen vol melancholie.

Geef me je hand en schenk me vertrouwen. Ik vertel je mooie verhalen en schenk je pure liefde, om een eigen zandkasteel mee te bouwen.