Al dansend zie ik de schaduw van mijn touw
Verlicht door mijn haat
Ik ben niets meer dan een stuk rottend vlees
dat wacht, wacht op die ene uitnodiging.

Ik zie grijs van verdriet, dood neem me mee,
mee naar de galg om me voor eeuwig te bedekken in eenzaamheid
Ik voel de pijn, de pijn van vroeger, als littekens snijdend door mijn gedachten.
Littekens die mij op pad nemen doorheen mijn vervloekt bestaan.

Dood, biedt mij uw schoonheid aan, red mijn zieke ziel,
Een vriend waar ik allang mee wil afspreken.
Om mij mee te nemen naar zijn wereld van vernietiging,
Ik heb al lang genoeg gerot.

De mooiheid van iedereen die ooit mooi wou zijn,
is gewoon make-up op menselijk afval.
Als kale ratten wandelen ze in een kapitalistische val
Als trouwe honden volgen ze hun pad, op voorhand uitgestippeld.

Verlos mij van dit lot dat ik noodgedwongen ben te volgen
Verlos mij van deze kwelling dat sommige leven noemen
Verlos mijn ziel van deze eeuwige opsluiting en laat het verder reizen
Help mij macabere figuur in de schaduw, verlos mij van het leven
Het leven dat mij al lang genoeg heeft gekweld

Al zingend wandel ik naar mijn vriend,
een bezoek van eeuwige duur,
wie houdt mij tegen, wie laat mij gaan
wie geeft er tegenwoordig nog om een mens zijn eenzaam bestaan.