Mijn moeder zei me vandaag dat liefde stillaan groeit.
Wel bij mij is er stillaan een boompje vanbinnen in me gegroeid.
Heel langzaam werdt die sterker en sterker.
Maar dit boompje had nooit zo groot mogen worden.
Want het weet dat het nooit zon en warmte zal krijgen.
Het zal nooit volledig kunnen uitbloeien tot het allermooiste van zichzelf.
Hij is er eenmaal en zal nooit niet meer weg gaan.
Het is een heel speciaal boompje, onschrijfbaar mooi en stevig vanbinnnen.
Soms hoop ik dat hij vergaat, verdwijnt, zoals een wolk dat voorbij gaat.
Zelf al weet ik dat hij zijn wortels diep ingegraven heeft.
En gans zijn leven zal het boompje donker kennen.
Dat is zo en daarmee zal het mee moeten leven.