Als dit mijn wereld altijd zal zijn..
zal de passie de diepgang dan blijven staan?
Als ik verdwijn,
tot ik ben vergaan,
in pijn,
Waar zal het zijn,
bij mijn laatste rollende traan?
Wie ben ik?
Zonder jou?
Al ben je voor jezelf...,
"De wereld."
Een 'trieste wereld" waar ik van hou..
Nu jij mij heb leren kennen.
En nu ik jou eindelijk heb mogen gezien.
Zullen we blijven rennen?
Of zullen we elkaar nog tegen komen/
Ooit...
Ooit, maar dat is nog heel misschien.
Ik wil je tekenen.
Op al mijn doeken.
In alle achterdocht ,
doe ik mijn zekerheden berekenen.
Maar al jou wantrouw,
zet mij gesondeerd.
in deze oh zo duistere hoeken.
verward,
roekeloos
en in de ban van al mijn gevoel,
Dwaal ik treurig rond,
"in een wereld los van al zijn doel."
Ik wil ons voelen,
"Schetsend fantaseer ik terug naar toen".
Hoe fijn we het hadden.
En al hopend dat het mij misleid,
van de gedachten hoe we het beter hadden kunnen doen.
En ook al is haat in mijn liefde voor jou,
een onverslaanbaar en tegenstrijdig "iets".
Toch denk ik :
"al mijn passie is de kunst in de liefde voor jou"
En ik ben bewust dat ik alle kleuren mis.
En dat zwart en wit de overheersing is van mijn levenspad.
Maar het besef van:
" hoeveel ik van jou hou"
Creëert deze beangstigende gedachten:
"hoe moet ik daar dan lopen? Nu alleen...., Alleen en zonder jou?"
Maar nu er niks meer over.
Van wat ik nog zou kunnen doen.
Zijn jouw tranen al gedroogd,
Al troost je jezelf nu nog ...
in een aller laatste zoen.
Ik droog nu mijn tranen.
Krampachtig grijp ik me vast,
aan onze tijd toen..
En het voelt nu allemaal zo gespeeld,
zoals een poppenkast.
Maar met jou samen zou ik het toch zo weer over doen.
"Want ik dacht dat jij mijn wereld was"
Maar ik ben het boek,,
dat jij allang,
allang geleden uit las.
En ik dacht toch :
Dat jij mijn wereld was?
-