Luchtende lucht




Het is echt niet dat ik niets van mensen moet hebben
maar ik lijk een vreemde, zoals ik tussen hen beweeg
‘t is niet, dat ik geen tijd zou hebben..., zoals ze zeggen
maar hoe moet ik uitleggen, wat er in mijn hart leeft ?

Het is zeker niet zo, dat ik van geen enkele vrouw hou
alleen dat eeuwig vragende..., dat is er net ‘teveel’ aan
’t is niet dat ik me verveel, mijn job me niet liggen zou
maar ‘t wordt wat veel..., zo voor iedereen klaar staan.

En al die ouderen dan..., ze weten best dat ik hun mag
doch als ik op hun praat zou ingaan word ik nog als hen
‘t ligt ook niet aan vrienden..., eeuwig... of voor één dag
als ik hun volg..., weet ik niet... of ik mezelf nog herken.

Het maakt ook niet uit, wat ze achter mijn rug vertellen
roddelpraat..., of ze iets goeds menen te moeten zeggen
die loden schoenen van mij, ze mogen ze gerust hebben
doch..., ‘zoveel’ moet men zich toch kunnen voorstellen.

Ik heb van die dagen..., waarop ik mezelf wil laten gaan
en iedereen eens zou willen zeggen waarop het nu staat
waar ik nood aan heb..., is dat ik eens mijn gang kan gaan
en wat luchtende lucht creëer, voor alles in lucht opgaat.



Schoonbeek, 2 November 2013