ik ging je vragen om
voor altijd bij mij te blijven
om voor altijd jezelf te zijn
logisch, je verbergt hetgene ik echt wil zien
want ergens weet je dat ik weet
dat achter die oppervlakkige woorden
en spiegelingen een gevoelsmens schuilt
maar waarom vlucht je dan in een wereld
waar ik schrik krijg van je daden
en je me teleurstelt met je blik
ik vroeg je om hetgeen te bewijzen
waar mijn vrees voor leefde
maar je kan het blijkbaar niet
schoonheid kan ik je niet geven
alleen een trotsheid die ik benader
van de geest binnenin
een erfenis waar ik niet eens
van genieten kan
een hoopje benen en armen
verstrengeld in een knoop
die niets meer kunnen dan
bewijzen dat liefde slechts
eewig is als het geleefd is
in een schaduw van eerbaarheid
maar jij monster van mijn angsten
waarom doe je me pijn
door het gif zelf te drinken
die de ondergang betekent
van mijn dromen en moederziel
uit mijn ogen lopen tranen
waarvan je velen niet eens ziet
een schreeuw om aandacht,
maar je verdient hem niet
alleen achter glas,
wacht ik uren in de nacht
ik had je niet veel kunnen geven
maar wel een machtig woord
hetgeen ik altijd zal herhalen
maar heb je het dan ook wel echt gehoord?