Heimwee heeft de taal verstild
af en toe een flard van een stem
in de gedachten uitgesproken
als ik alleen in mezelf verzonken
gewoon maar wat rond blijk te lopen
ik vertel je met mijn handen
het ligt onder de gebaren prangend
de ijdele zinnen een pogen
tot verbaal maken van dromen
die daar ooit gebleven zijn en ik vergat
dat het ultieme werd gegeven
bezig met afleiding en doorgaan met leven
heimwee werd zo een verlangen
dat diep in het hart doet zwerven
de waarheid monddood gemaakt
versterft van binnen schreeuwt gelijk sereen
is heimwee overal, kent geen tijd geen geschiedenis
ze behoort niet toe maar hoort me
is als morgen en avond land
sprankelt en brandt
en als ik dan kijk naar de hemel, niet bedacht
valt ze zacht en lichtjes binnen
een warm welkom van thuis en opnieuw beginnen
als een klank van muziek
het licht op de glazen
de eerste vogel die fluit na jaren doof en stil
omfloerst de morgen en weer wordt het je gegeven
een sprankelend heimwee van innerlijk leven.